اشعار

ما خاک پای حضرت موسی‌ابن جعفریم            در سایه‌سار رحـمت موسی‌ابن جعفریم

داده به ما زیـادتـر از آنـچـه خواسـتـیم            شـرمنـدۀ عـنـایت مـوسـی‌ابن جعـفـریم

مـدیـون لـطـف بـی حد این خـانـواده‌ایم            ما نـوکـران عـترت موسی‌ابن جعفـریم

مـا نـسـل پـشـت نـسـل گـدایــان سـفـرۀ            دولت سـرای عـزت موسی‌ابن جعفریم

ایــثـار او عــقـیـدۀ مـا را درسـت کـرد            ما شـیـعـۀ کـرامت مـوسی‌ابن جعـفریم

با یـاد روضـه‌هـای سـیـه‌چـال سـال‌هـا            گـریه‌کـنان غـربت مـوسی‌ابن جعـفریم

زنجـیر و ساق پا و نم خـاک های سرد            خونین دل از اسارت موسی‌ابن جعفریم

پشت غـزل شکست و قـلم شد عـصای او            هر جا که رفـت، رفـت قـلـم پا به پـای او

بعدش نوشـت از غـم مـردی که می‌رسید            هر شب به گوش سرد زمین، ناله‌های او

مردی کـه در زمـانـۀ ارواح شـب‌پـرست            خـورشید بود و حـبس شدن هم سـزای او

زندانی عجـیب و شـگـفـتی که می‌شـدنـد،            جلادها بــه شــیــفــتــگــی مــبــتــلای او

نقشه شروع شد، دو سه روزی گذشت و زن            ماند و حضور عرشی و حُجب و حیای او

پر شد تمام روح زن از سوز، ضجّه، زجر            از نـاله، نـالـه، نــالـه و از هــای‌هــای او

پس در خودش شکست و شکست و شکست و گفت:            هر که تو نشکـنیش و نـسازیش، وای او!

آن قدر روح خاکی زن در خودش گداخت            تا که طـلای نـاب شـد از کـیـمـیـای او...

احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس            بوی گـل سـرخ است يا  بـوی گـل ياس؟

عالم هـمه تفـسـيـر لبـخـنـد تو ای عـشـق            از بای بـسمِ اللَّه بخـوان تا سيـنِ وَ الـنّاس

باب الحـوائج تـشـنه‌تـر از ديگـران است            اين راز را تـنـهـا تو مـی‌دانـی و عـبـاس

تـاريخ را هـر جــا ورق زد بـاد، ای داد            پايی به زنجير است يا دستی به دستـاس

امّـا تو مـی‌بخـشـی، تـو بـابـای رضـايـی            والكـاظمـينَ الغـيظ وَ العـافـينْ عنِ النّاس

ز موج اشک به چشمم، نگاه زندانی‌ست            درون سیـنه‌ام از غـصّه، آه زنـدانـی‌ست

نه فرصـتی نـه تـوانی که راز دل گـویـم            بیان راز دلــم در نــگــاه زنــدانــی‌ســت

ستاره‌هـا اگـر از آسـمــان فــرو ریــزنـد            بُوَد روا که به زنجیر، ماه زندانی‌ست...

ز تـیرگی، شب و روزش تـفـاوتی نکـنـد            به محبسـی کـه ولـیِ الــه زنــدانــی‌سـت

ز اشک دیـده چـراغی مگـر بر افـروزد            سپـیده‌ای کـه به شـام سـیـاه زنـدانـی‌سـت

خبر دهـیـد به زهـرا که یـوسـف دگـرت            به جُرم ایـنـکه نـدارد گـنـاه زنـدانـی‌ست

عجب فضائل عرشی، عجب کمالی داشت            چه قـدر و منـزلت و جلـوۀ جلالی داشت

به پیش پرتو خورشید، تیر‌گی محو است            سپـیده را چه غـمی گر سیاه‌چـالی داشت

کجاست گر که عبایی از او فقط باقی‌ست            میان شور مناجـات خود چه حالی داشت

نگـشـت مـانع پـرواز او غـل و زنـجـیـر            برای سیر و سلوکش همیـشه بالی داشت

چــراغ خـلـوت او بـود ذکــر یـا قــدوس            که آن حـقـیـقـت روشـن دل زلالی داشت

نـبـود غــافـل از انــدیـشـۀ خــداجــویــی            به قدر فرصت گـل‌ها اگر مجـالی داشت

به گردنی که نشد خم، به پیش ظلم و ستم            ز بـاغ سرخ شهادت عجب مـدالی داشت

تــمـام زنــدگـی او قــیـام بــود و جــهـاد            چه روزهای عزیزی، چه ماه و سالی داشت

از آن دعا که به لب داشت در شب هجران            امـیـد روشـنـی و مــژدۀ وصـالـی داشت

غمی ویران‌تر از بغض گلو افتاده در جانش            بزرگی که زبانزد بود در این شهر ايمانش

کسی که از خلیفه تا گدای کوچه‌گرد شهر            نمک‌پرورده بود از سفره‌های فضل و احسانش

به حکمت، آیه آیه از لبش والعصر جاری بود            به رحمت، هر سحر فوج ملک بودند مهمانش

سكوت اشک زهرا بود و باید خواند دریایش            شکوه نام حیدر بود و باید خواند طوفانش

کسی از پشت این در دست خالی برنمی‌گردد            مگر بخشیده باشد حضرت موسی دوچندانش

به عطر ربنـای جـاری بـیـن قـنـوت خود            بهـشـتی آفـریـده گـوشـۀ تـاریک زنـدانش

نگاهش قبلهٔ خورشید و از زیبایی‌اش این بس            بگویم هـست مـاه آسـمـان آئـیـنـه‌گردانـش

دلش آشفته‌تر از تشنه کامی‌های عاشوراست            عطش پشت عطش می‌ریزد از لب‌های عطشانش

گلو می‌داند این بغض نفس‌گیر صدایش را            که حتی کوه باشد می‌کند این داغ ویرانش

بُـوَد آخـریـن لـحـظـۀ عــمـر مـن            اَلا شـام غـم بـا تـو گـویـم سـخـن

چه خوش بود آئـین غـم خواریت            ز آل عــلـی مــیــهــمــان داریـت

دگر جانم از غـصه بر لـب رسید            گذشت آنچه از تو به زینب رسید

خــدا حــافــظ ای شـهــر آزارهــا            خـداحـافـظ ای کـوی و بــازارهـا

خـداحـافــظ ای شـاهـد جـنـگ‌هـا            خـداحـافـظ ای بــارش سـنـگ‌هـا

خدا حـافـظ ای شـهـر رنـج و بـلا            خداحافظ ای چـوب و طشت طلا

خـداحـافــظ ای قــصـۀ بــزم مـی            خــداحـافــظ ای رأس بــالای نـی

خـداحـافـظ ای شـهــر دشـنــام‌هـا            خـداحـافـظ ای کـوچـه‌هـا، بـام‌هـا

خداحافظ ای سنگ خـون و جبین            خـداحـافـظ ای سـیـد الــسـاجـدیـن

خـداحـافـظ ای رنــج ها، دردهــا            خـداحـافـظ ای خـاک‌هـا، گـردهـا

خـداحـافـظ ای نـاقــۀ بـی جـهــاز            خـداحـافـظ ای اخــتــران حـجـاز

خـداحافـظ ای خـاک ویـران سـرا            خــداحــافــظ ای آل خــیـر الــورا

خـدا حـافـظ ای خــردسـال اسـیـر            خداحافظ ای چـار سـاله صـغـیـر

خـداحـافـظ ای یــاس نـیـلـی شـده            یــتـیــم نــوازش بـه سـیـلـی شـده

همین‌جا خودم دیدم از خون خضاب            ســر نــیــزه‌هــا هــجــده آفــتـاب

هـمـین‌جا کـنـارم نی و دف زدنـد            به دیدار هـیجـده گـلـم صف زدند

همین‌جا دلم شد ز غم چاک چاک            که خورشیدم افتاده بر روی خاک

همین‌جا به زخـمـم نمک می‌زدند            عــزیـز دلــم را کـتـک مـی‌زدنـد

همین‌جا به فرقم عدو خاک ریخت            به روی گلم خاک و خاشاک ریخت

همین‌جا ز غم جان من خسته بود            که ده تن به یک ریسمان بسته بود

همین‌جا ز غـم بود جـان بـر لـبـم            که بنـشـسـتـه طی شد نـمـاز شبـم

همـین‌جا به ما خـصـم دشـنـام داد            حــسـیـنِ مـرا خــارجـی نــام داد

همین‌جا دو چشمم ز خون تر شده            که یـاسـم به ویـرانـه پـرپـر شـده

همین‌جا به ویـرانه بلـبـل گریست            غـریبانه بر غـربت گـل گـریست

هـمین‌جـا ز غـم جـانـم آمد به لب            که در گِل گُـلم دفن شد نیـمه شب

دریـغـا که آن گـوهـر پـاک رفـت            چو زهرا غریبانه در خاک رفت

الا ای هـمــه نـسـل‌هـا بـعــد مـن            بگـوئـیـد از قـول مـن این سـخـن

که زینب بـدین کـوه انـدوه و درد            به موج بلا چون عـلی صبر کرد

خــدا دانــد و غــصـه‌هــای دلـش            که داغ حــسـیـنـش بُــوَد قـاتـلـش

مرا یک جهان درد و داغ و غم است            که توصیـف آن بر لب میثم است

تا چشم گـشودم که در آغـوش تو بودم            مدهوش دلـم بودی و مدهـوش تو بودم

بالاتـر از این رنـگ نـدیـدم به جـهـانـم            یکسال نه یک عمر سیه پـوش تو بودم

دسـتی به روی قـلـبم و آتش روی آتش            گفتی که مکن گریه و خاموش تو بودم

فـریاد زدم شـمع جهـان بودی و هستی            پـروانه‌صفت پیش تو بر دوش تو بودم

در روز دهـم ساعـت سه داخـل مقـتـل            تا چـشم گشودم؛ که در آغوش تو بودم

امشب به سبک کرب‌و‌بلا گریه می‌کنیم            هـمـراه سـیِّـد الشُّـهـداء گـریـه می‌کـنـیم

صاحب زمان گرفته عزا گریه می‌کنیم            از داغ روح صبر و وفـا گریه می‌کنیم

مـثـل تـمـامـی عـلـمـا گـریـه مـی‌کـنـیـم

آقـا بـبـیـن که با رفـقـا گـریـه می‌کـنـیـم

امـشب به یـاد عـمِّـۀ سـادات مـضطـرم            گـریه کن مصیبت و غـم‌های خواهـرم

شد کهـنـه پیـرهن همۀ عـشق و بـاورم            مثل غروب غـصِّه و غـم فکر معجـرم

راوی قــصِّـه‌هـای غـــریــبـی دلــبــرم

هجـران سر آمده به خـدا گریه می‌کـنیم

در زیـر آفـتـابـم و مـثـل تو تـشـنـه لب            جان دادن شبـیه تو شیـرین‌تر از رطب

از دوریِّ تو زینب غـمـدیـده کـرده تب            یک‌سال و نـیـم زنـدگی بی تـو العـجـب

کردم شکایت از غم هجران تو به رب

با حـق به یـاد فـاصله‌ها گـریه می‌کـنیم

یـک‌سال و نـیـم درد جـدایی کـشـیـده‌ام            حالا ببـیـن چـگـونه کـنـارت رسـیـده‌ام

هرگز عجـیب نیست اگـر قـد خـمـیده‌ام            آخـر بـه روی نـیــزه سـر یــار دیـده‌ام

چوبی به لب نشست و لبم را گــَزیده‌ام

ای زینبی بدان که کجا گریه می‌کنیم؟!

جایی که از حـسین بخـوانیم کـربلاست            مهـمان روضۀ غـم گـودال تو خـداست

دارم یقـین که مادر ارباب پیـش ماست            هـمراه دخـترش شده تب دار نیـنـواست

شیب الخضیب غصِّۀ زهرا و مرتضاست

آهـی کـشـید مـادر و ما گـریه می‌کـنـیم

آهـی کـشید و زیر لبـش گـفت یا حسین            دیدم که می‌زنی گل من دست و پا حسین

دشمن سر تو برده روی نیـزه‌ها حسین            زینب کجا و بـزم حـرامی‌ کجا؟ حسین

چوب است مزد قـاری قـرآن ما حسین

ما تا ظهور عـدل و صفا گریه می‌کنیم

این مدتی که می‌گـذرد در عزای تو            روزی نـبـوده اشک نریـزم بپای تو

یک سال و نیم شمع شدم سوختم حسین            یک سال و نیم آب شدم در عزای تو

با یـاد آخـرین شـب پـیـش تو بـودنـم            یک شب نبوده روضه نگیرم برای تو

ای‌کاش لحظه‌ای که رسد جان من به لب            بـودم کـنـار قـبـر تو در کـربلای تو

ای‌کاش لحظه‌ای که می‌آیی به دیدنم            از تن سرم بُـریده شود پیـش پای تو

جان می‌دهم به بستر مرگم در آفتاب            مثـل تن به خـاک بـیـابـان رهـای تو

بر روی سینه پـیرهـنت را گرفـته‌ام            تا اینکه باز زنـده شـود ماجـرای تو

گــودال بود و ولـولـۀ نــیــزه دارهـا            گم بود بین هـلهـله‌هـاشان صدای تو

گودال بود و پیـرهن و نـعـل اسب‌ها            ای‌کاش بود خواهرت آنجا به جای تو

چـیزی برای ما ز تو بـاقی نذاشـتـند            تـقـسـیم شد عـمـامه و خود ردای تو

من بـودم و نـظـارۀ تـاراج خـیـمه‌ها            در دست بـاد روسـری بچـه‌هـای تو

عباس چون نبود به سیلی سپرده شد            بوسه زدن به دخـتـرک بـیـنـوای تو

جز آن شبی که دور شدم از تو در سفر            تو روی نیزه بودی و من پا به پای تو

یادم نـرفـته سنگ لـب پشت بـام بود            پاداش هرکسی که بپا کرد عزای تو

یـادم نـرفـته وقـت تـلاوت نـمـودنت            شد خـنـده‌ها جواب صدای رسای تو

ما را مـدام خـارجی آنجا صدا زدنـد            ای غـیرت خـدا همه عـالـم فـدای تو

تا رفـع اتهـام کـنی از حـریم خویش            با آیـه‌هـای سـرخ بـر آمـد نـدای تـو

اما یزید حرف تو را زود قـطع کرد            با خـیزران مقـابل طـشت طـلای تو

کیست این بانو که بر دلها خدایی می‌کند            کِـشـتیِ بـی‌بـادبـان را نـاخـدایی می‌کـنـد
هرکه گوید یاحسین او را هوایی می‌کند            آنکه امشب باز ما را کـربـلایی می‌کـند

دختر یعسوب دین حیدر، مسلّم زینب است

قافله سالار، بعد از حضرت ارباب، اوست            آنکه دارد یک دل آزرده و بی‌تاب، اوست
آنکه اِستاده چو کوهی در دل گرداب، اوست            روضه‌خوانِ کربلا و نیزۀ مهتاب اوست
آنکه دارد سینه‌ای آکنده از غم زینب است

اینکه افـتـاده به پـایش وسـعـت کـربـبلا            لابه لای نـیـزه‌ها می‌رفـت امـا بی‌صـدا
رفت اما سوخت جانش در میان خیمه‌ها            یک نگاهش روی محمل جانب خون خدا
بینِ گودال آنکه دیده داغ اعظم زینب است

بین خیمه معجرش آتش گرفت و دم نزد            گوشۀ چـشم تـرش آتش گرفت و دم نزد
گیسوان خواهرش آتش گرفت و دم نزد            از عطش بال و پرش آتش گرفت و دم نزد
آنکه دارد در دلش شورِ محرّم زینب است

سایه‌ای مانده فـقـط بعد تو از خواهر تو            من فـقـط مـانـده‌ام و داغ تـن بـی‌سـر تو

کهنه پیراهنی از توست فقـط مونس من            یادگـاری که دهـد عطـر تـو و مـادر تو

تو خـمیدی پس از عـباس ولی باور کن            کـمـرم صـاف نـشد بعـد عـلـی اکـبر تو

مُـردم و زنـده شـدم، پـیـر شـدم، افـتـادم            تـا که دیـدم به گـودال دمـی حـنـجـر تو

لشگری دور و بر قـتلگه‌ات حلـقه زدند            دیدم آن روز، که پاشـیده شده پـیکـر تو

جای تـسـبـیح پس از نـافـلـه‌ام می‌گـفـتـم            حیف از انگشت تو و حیف از انگشتر تو

تو شدی پیر پس از داغ علی اکبر و من            شـده‌ام پـیـر پس از پَـر زدن دخـتـر تـو

این خداحافـظی آغـاز سلام است، سلام            باز هم می‌رسد امروز به تو خـواهر تو

ای آفـتـاب! مـاه شـبـسـتـان کـیـسـتی؟            چـادرنـشـینِ ظـهـر بـیـابـان کـیـستی؟

دلـواپـس لـبـان تـرک‌خــوردهٔ کـه‌ای؟            چشم انتـظـار ساقیِ عـطـشان کیستی؟

امشب خراب یک دو نماز نشـسـته‌ای            فردا شب از خـرابه‌نـشـیـنان کـیستی؟

وقت وداعِ ساحـل و دریا حکایتی‌ست            آرامــش تـلاطــم طـوفــان کـیـسـتـی؟

عـالـم تـمام بی‌سـر و سامـان زینب‌اند            جان حسین! بی‌سـر و سامان کیستی؟

زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد            این کـار را بـرای رضـای خـدا نکـرد

پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود            سـیـمـرغ بود و جـلـوۀ بی‌انتـهـا نکـرد

این کربلا چه بود که جز این مسافرت            او را ز جانِ عـزیـزتر خود جدا نکرد

یـاد رقـیه حـرف گـلـوگـیر زینب است            حرفی که تار صوتی او خوب ادا نکرد

آری غــذا نـداشـت ولـی در تـمــام راه            یک‌بار هم نـماز شـبـش را قـضا نکرد

بیـگـانـه بـر غـریـبی زینب سـلام کرد            کـاری که هـیـچ رهـگـذر آشـنـا نکـرد

دمـیـد گـرد و غـبـار سـپـاهـیان سحـر            گرفت قـلـعـۀ شـب را طـلـیـعـۀ لشکر

در ازدحـام فـلک، برقِ فجـر پـیدا شد            رها شدند از آن تـیـرگی هـزار اخـتـر

سپیده سر زد و با دست مهربانی خویش            کشید پرده‌ای از نور روی قرص قمر

به دوش کـوه بر آمـد مـلـیـکۀ مـشـرق            طلوع کرد و جهان را گرفت سرتاسر

به شکر فتح خودش بر سر زمین پاشید            بـدون هـیچ دریـغـی هـزار سـکّـۀ زر

چه خلقتی‌ست؟ شگفتا! چه آیه‌ای؟ عظمی!            به فـتح صبح قـسم خـورده خالق اکبر

قسم به صبح که خورشید شام، زینب بود            بـزرگـوار، شکـوه‌آفـرین، بـلـند نـظـر

به هوش باش که برخاست محکمات علی            بلـند شد که قـیـامـش به پا کـند محـشر

بلند شد، سخـنـش را نشـاند بر کـرسی            نـیاز نیست که باشد خـطیب بر مـنـبر

بلـند شد، هـمه بت‌ها به لـرزه افـتادنـد            مگر که رفت علی روی دوش پیغمبر؟

کـلام موجـز او واژه واژه پُـر اعجـاز            به گـوش می‌رسـد آیـات سـورۀ کـوثر

شـبـیه بود به تـسـبـیح، رشـتۀ سخـنش            به جای لفظ به هم وصل کرده دُرّ و گهر

مگر که روح الامین سورۀ قیامت خواند            که کاخ ظلم شد از این کلام زیر و زبر

خـطاب کـرد: اَنا بِنـتُ قـامِـعِ الـکَـفَـرة            وَرِثتُ حُجبَ الکوثَر وَ مَنطِـقَ الحـیدر

منم همان که جگـرگوشۀ نـبی خداست            تویی نـوادۀ آن زن که می‌درید جـگـر

رسـیده کار به جـایی که هـم‌کلام تـوأم            منی که هم‌سخنم نیست از مَـلَک کمتر

کنیزهای تو در کاخ‌ها نشسته به تخت            عـزیزهای پیـمـبر اسـیـر کـوه و کـمر

اسیر در غـل و زنجـیر کودکان یتـیم؟            ندای روح الامین می‌رسد: فَـلا تَقهـر!

به پـای خـطـبـۀ غـرّاءِ ذوالـفـقـاری او            سـپاه شب‌زده انـداخت بـی‌اراده سـپـر

هنوز می‌رسد از شام، برق خورشیدش            اگر مسافـر صبـحی، بـبـند بـار سفـر!

مرکّب و قلم و کاغذ و مضامین، سرخ            رسانده نامۀ خـون را کـبوتری بی‌سر

من الغریب می‌آید، نمانده وقت خضاب            حـبیب‌های حـرم را خـبر کـنـید، خبر!

مدافـعـان حـرم بـوده‌ایـم نـسل به نـسل            رسیده قـبضۀ شمـشیر از پدر به پـسر

اگر چه سر بدهد، قصّه‌اش به سر نرسد            که شیعه حُبّ عـلی را گرفته از مـادر

چه می‌شود که علی جان! به ما سری بزنی            شهـیـد چـشـم تـو بـاشـیـم لحـظـۀ آخـر

حکایت من و عشق تو همچنان باقی‌ست            اگر چه بـاز به پـایـان رسید این دفتـر

چون او کسی به راه وفـا یاوری نکرد            خون جگـر نخـورد و پـیام‌آوری نکرد

زینب، که مثل او کـسی از داغ دیـدگان            با اشک چشم خویش، گهرپروری نکرد

بعـد از وداع روز دهـم، بـا سـتـارگـان            کـوتاهی از وظـیـفۀ هـم‌سنگـری نکرد

در حـقِّ غـنچـه‌های دل افـسـردۀ یـتـیـم            چون او، کسی مراقبت و مادری نکرد

بـعـد از امــام آیـنـه‌هـا، بـا کـلام نـــور            هیچ آفـتاب، این همه روشنگری نکرد

هـمراه کـاروان اسـیران، خـدای صبـر            کاری به جز رسالت و پیغمبری نکرد

جز او، که بود شاهد محمل‌نشین، کسی            دیـدار، تـازه، با گـل خاکـسـتری نکرد

در سایه‌بان محمل غم، با هلال خویش            جز صحبت از شکوه و بلند اختری نکرد

ویـرانه بود و دربه‌دری، باز لحـظه‌ای            غـفـلت ز حـال لالـۀ نـیـلـوفـری نکـرد

یادش، هماره مظهر عزّت‌مداری است            نامش، هـمیشه بر لب ایّام جاری است

چه رنـج‌ها که به پیـشـانی تو دیده نشد            که غـم برای کسی جز تو آفـریده نشد

چه بغض‌ها که گلوی تو را فشرد ولی            صدای شکوۀ تو لحظـه‌ای شـنـیده نشد

دلـی نـبـود کـه هـم‌رزم تـیـغ‌هـا نـشـود            گلی نمانـد که با دست زخـم چـیده نشد

به استواری لحـن تو در حـماسه قـسم!            به قامتت که دمی زیر غـم خمیده نشد

قسم به صبر! به داغی که تازه است هنوز            دلی صبـورتـر از زینب آفـریـده نـشـد

بر قـرار و در مـدارِ بـاوفـایـی زیـستی            ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی

با محمّد زخم خوردی، با علی فرقت شکافت            مصطفایی زیستی و مرتـضایی زیستی

دم به دم با پهلوی مادر شکستی در خودت            لحـظه‌ها را در تبِ داغِ جـدایی زیـستی

خون‌جگر بودی تمامِ عمر از زهـرِ جفا            مجـتبایی، مجـتـبایی، مجـتـبایی زیـستی

بی‌زمان در بارگاهِ قدس با عشقِ حسین            پیش از آنی که به این دنیا بیایی زیستی

آمدی از «جانِ عالَم» خود پرستاری کنی            دورِ او هر لحظه گشتی و فدایی زیستی

غیرِ زیبایی ندیـدی در بلابـارانِ عـشق            از اَلَـستِ عـاشـقی قـالـوا بـلایی زیستی

از نیستان دور ماندی، داغ غربت بر جگر            در هـوای نـالـه‌هـای نـیـنـوایی زیـسـتی

خطبه خواندی حیدری از مصحفی آتش‌به‌جان            هـم‌نَـفَـس با آیـه‌های روشـنایی زیـسـتی

عالَمی دیگر مگـر سازند و از نو آدمی            تا عیان گردد که بودی و کجایی زیستی

پر بزن! وقتِ پـریدن آمد ای که سال‌ها            در قفس هر لحظه با شوقِ رهایی زیستی

منم مدیون آن شاهی که در عالم گدایش را            به شاهی می‌رساند گر بگیرد دستهایش را

دلم جا مانده در صحنی که جنّت آرزو دارد            خدا بخشد به او گردی ز ایوان طلایش را

علی، آن آیت اللهی که در معراج می‌گویند            شنیده دم به دم در عرش؛ پیغمبر صدایش را

علی، کوه صلابت که دل عالم به او گرم است            شود اسب یتـیمی تا نبیند اشک‌هایش را

بروجردی و کمپانی و قاضی و خمینی‌ها            بریزد بیش از اینها گر تکاند او عبایش را

به عشق او گل ما را سرشتند از ازل وقتی            به هم آمیختند اشک علی و خاک پایش را

بگو با ما بیاید تا نجف هر کس زمینگیر است            بگیرد از کبوترهای این مرقد دوایش را

علی را خواندم و بی‌اختیار الله اکبر شد!            علی را می‌شناسم، می‌شناسم پس خدایش را

روح الامین! به بام حرم رو، اذان بگو            بعد از اذان، ثـنای عـلی همچـنان بگو

اوصاف شیر حق به زمین و زمان بگو            لب را بشو به زمزم و با حاجـیان بگو

کامشب شب ولادت صاحب حـرم شده

بیت الـحـرم به مـقـدم مـولا حـرم شـده

امشب به کعـبه فاطمه پروانۀ علی‌ست            دل دور کعـبه گردد و دیـوانۀ علی‌ست

دست خدا به کعبه روی شانۀ علی‌ست            امشب دل رسـول خـدا خـانۀ عـلی‌ست

بـاور کـنـیـد جـان بـه تـن کـعـبـه آمـده

بــاور کـنـیـد بـت شـکـن کـعــبـه آمـده

امشب به لوح نقش قلم ذکر یا علی‌ست            آوای سنگ های حـرم ذکـر یا علی‌ست

بت‌های کعبه را همه دم ذکر یا علی‌ست            امشب دعای فاطمه هم ذکر یا علی‌ست

امشب زمین به یمن علی عرش می‌شود

امشب فلک ز بال مـلک فرش می‌شود

ای کـعــبـه جــلـوۀ ازلـی را نـگـاه کن            مـرآت حُـسـن لـم یـزلـی را نـگـاه کـن

عـیـد ولایـت اسـت ولـی را نـگـاه کـن            یا فـاطـمـه جـمـال عـلـی را نـگـاه کـن

آئـیـنـه از جــمـال جـمـیـل خـدا بـگـیـر

با چـهـرۀ عـلـی ز خـدا رونـمـا بـگـیر

مـادر، تـمام هـسـتی پیـغـمـبر است این            از انـبـیا به غـیر مـحـمـد سر است این

بر خلق آسمان و زمین رهبر است این            دستـش مبند بنت اسد، حـیدر است این

ای دخت شـیر! بهر نـبی شـیر زاده‌ای

شیری که هست صاحب شمشیر، زاده‌ای

تـو دخـت شـیــری و اسـدالـلـه زاده‌ای            بر جـمـلـه خـلـق، رهـبـر آگـاه زاده‌ای

بهـر رسـول، هـمـدم و هـمـراه زاده‌ای            خـوشـتر ز آفـتـاب رجـب، ماه زاده‌ای

نـوزاد تو کـز او حـرم الله مـنـجلی‌ست

آئـیــنـۀ تــمـام نــمـای خـدا، عــلـی‌ست

نقـش همیشه زنده لوح و قـلم عـلی‌ست            در بـین اولیا به دو عـالم علم علی‌ست

تصویری از حقیقت حُسن قِدم علی‌ست            سعی و صفا و زمزم و رکن و حرم علی‌ست

قرآن به وصف اوست که تکمیل می‌شود

جـز او چـه کس معـلم جـبریل می‌شود

روز نخست ارض و سما گفت یا علی            روح الامین به وقت دعـا گـفت یا علی

آدم به مـوج درد و بـلا گـفـت یا عـلـی            در جـنگ‌ها رسول خـدا گـفـت یا علی

در ذوالفـقـار زمـزمۀ لافـتـی عـلی‌ست

بر روی هر که می‌نگرم نقش یا علی‌ست

ای شهـریـار کـشـور جان یا عـلی مدد            ای دستـگـیر خلق جـهـان یا عـلـی مدد

ای رهـنـمای گـمـشدگـان یا عـلـی مـدد            ای ذکـر اهل دل به زبان یا عـلی مـدد

ما جان و دل به مهر تو آراستیم و بس

روز نخست از تو، تو را خواستیم و بس

مرغ دلم کبوتر صحن و سرای توست            شیـرین ترین ترانۀ روحـم ثـنای توست

مُـهـر حـلال زادگـی مـن ولای تـوست            هر سو که رو نهم حرم با صفای توست

از لحـظـه‌ای که پـای به دنـیـا گـذاشـتم

دیـنـی به جـز ولای تـو مـولا نـداشـتـم

گل بی نـسیم مهـر تو پـژمـرده می‌شود            دل بی شرار عشق تو افـسرده می‌شود

نـام تـو بـا کـلام خــدا بُــرده مـی‌شــود            یـاد دمـت مـسـیـحِ دل مــرده مـی‌شـود

تـو کـیــسـتـی؟ امــام تــمــام امـــام‌هــا

بـر حـضـرتت هـماره درود و سـلام‌ها

بی‌مِهـر تو قـبول صلوة و صیام نیست            تکبیر و حمد و نیت و رکن و قیام نیست

تـبـلـیغ دین احـمـد مـرسل تـمـام نیست            ما را به جز تو بعـد پیـمـبر امام نیست

این مذهب و عقیده و ایمان"میثم" است

حتی بهشت گـر تـو نباشی جهـنم است